Vandaag 22 maart 2023 is  om 14.30 uur de uitvaartdienst van mama Rinetta in de de Pestello kerk in Montevarchi. In gedachte zijn we bij de familie.

 

Je kent het wel in Italië. Een berg met een half verlaten dorp erop. Zo is ook Duddova. Toch heeft de familie Fuccini  de moed gehad daar een Bottega te beginnen. De Bottega, de proeverij, groeide uit tot een grotere proeverij, een restaurantje met een kleine kaart en een eigen olie- en rode wijnproductie. De kracht van het bedrijf zit in het eigene. Alle gerechten komen van mama en de laatste jaren van Valeria, vrouw van Leonardo en samen zijn ze de trotse ouders van dochter Delia en zoon Brando.

Jarenlang hebben mama, Valeria en Leonardo kookworkshops gegeven aan onze gasten. Elke donderdagmorgen om tien uur begonnen we rondom de Bottega met koken  en het maken van verse pasta. Tegen drieën waren we klaar en genoten we van ons zelfgemaakte pranzo. Later op de camping zorgden we ervoor dat alle gasten een boekje kregen met foto’s en de uitgewerkte recepten van de kookworkshop.

In Duddova staat een gebouw met drie appartementen van de familie, de Borgo Vallesanta. Het is één tweekamer appartement en er zijn twee grote appartementen voor 4/5 personen.

Het zwembad is voor alle huurders van de Borgo.

Naast het zwembad ligt een grote tuin met een prachtig uitzicht en de olijfbomen verzorgen de schaduw.

Als wij stoppen met de verhuur van onze caravans, haalt Leonardo een deel van onze spullen, zoals tuinstoelen en parasols en wat ze verder konden gebruiken voor hun appartementen.

Vandaag lezen we tot onze grote schrik dat Leonardo op Facebook bekend maakt dat zijn moeder is overleden.

Veertien jaar lang hebben we in Toscane caravans verhuurd op de camping la Chiocciola in Capannole. Op zoek naar interessante restaurantjes voor onze gasten en voor onszelf ontdekten we al snel, op de berg een rijtje huizen en een restaurantje, de Bottega in Duddova.

De familie Fuccini, wonend in Montevarchi heeft de moed gehad  een Bottega te beginnen in Duddova, een proeverij die uitgroeit tot een grote proeverij, een restaurantje met een kleine kaart en een eigen olie- en rode wijnproductie.

Mama in de keuken en zoon Leonardo zorgde voor vlees en wijn.  Met onze gasten, maar ook heel vaak met ons tweetjes trokken we de berg op om ons te laten verwennen, niet alleen  met het heerlijke eten maar ook werden we verwend met de oprechte belangstelling en het enthousiasme waarmee we binnen werden gehaald.  Papa hielp vaak met het rangschikken van de tafeltjes en de stoelen. Na enkele jaren kwam Valeria de berg op en is niet meer weggegaan. We hebben ons altijd verwarmd aan hun liefdevolle aandacht, nooit zag je een donderwolk, die toch wel eens overdreef. Tot grote vreugde van ieder op de berg werd een dochter en een zoon geboren.

Leonardo is niet alleen een zeer goede gastheer, hij is ook kunstenaar, hij schildert en beeldhouwt.

Frits is keramist en doceert kunstgeschiedenis en heel belangrijk in deze situatie, hij spreekt Italiaans.

Voorzichtig maken we plannen om kookworkshops voor onze gasten te organiseren.

Zo ontstaat ons Duddova verhaal. Maar vandaag is er verdriet. Tranen komen steeds naar voren in mijn ogen. Herinneringen tollen over elkaar in mijn hoofd.

Nog geen ruimte voor zoete herinneringen. Morgen misschien.

Maar hoe moet het verder op de berg zonder mama, een vrouw met zeer speciale talenten.

 

Een bladzijde uit mijn boek: Bella figura. Geschreven toen we veertien jaar op de camping in Toscane caravans verhuurden en onze gasten verwenden op wijnproevrijen, kookworkshops, operauitvoeringen op dorpspleintjes, palio’s, processies en eetfeesten .

Wordt vervolgd

 

Het is onze laatste dag, morgen heeft het vliegtuig twee stoelen voor ons. Nummers. 25 C en 25 D.

Er staat nog een route op mijn verlanglijstje. De weg door de Gole del Sagittario.

In oktober 2021 hebben we mijn nieuwe boek in de Abruzzo gebracht bij onze vrienden, die anders het boek nooit te zien zouden krijgen.

Die eerste dag reden we van de luchthaven Pescara naar Villetta Barrea waar we een overnachting gereserveerd hadden. Tot mijn grote verrassing reden we door de Gole del Sagittario. Een overweldigende natuur met rotsblokken waaronder de weg door kronkelt.

 

 

 

 

We hadden toen niet de tijd om foto’s of film te maken. (Deze reis kun je lezen  in mijn weblogarchief in de maand oktober 2021.)

Nu hebben we de hele zondag om te filmen en foto’s te maken, de enige manier om te begrijpen hoe indrukwekkend de weg naar Barrea is. Het enige nadeel is dat het zondag is. In het weekend komen namelijk grote zwermen motorrijders op deze spectaculaire wegen in de Abruzzo af. We hebben dat meerdere keren gezien.

Je rijdt de weg van Cocullo richting het zuiden naar Anversa degli Abruzzi en meteen heb je de Gole, gevormd door de rivier de Sagittario.

We maken een stop in Villalago voor een cappuccino en een brioche op het dorpsplein.

 

 

 

 

Het is communiefeest. De kerkdeuren gaan open en prachtig geklede dames en heren wandelen met meisjes in witte bruidjurkjes achter hun priester aan naar buiten. Links en rechts worden mensen begroet. Op het plein lopen veel mensen er is veel politie. We denken dat dat te maken heeft met de Giro d’Italia die vandaag hier in de buurt start richting Pescara.

Even later komt de feestelijke stoet terug en nu lopen er ook jongetjes mee. Ze gaan de kerk weer binnen. Het gezelschap zal tegen pranzotijd wel weer naar buiten komen.

Wij vervolgen onze weg richting Scanno. Daar zijn we al vaak geweest, toen we kampeerden in Barrea, maar nooit op zondag. Het is een dorp waar de oudere generatie dames nog in klederdracht loopt. We veronderstellen dat we daarvan nog iets kunnen zien op zondag

 

 

 

 

Helaas Scanno is een grote toeristische beweging. De straatjes bomvol geparkeerde auto’s en heel veel groepen mensen terwijl wij Scanno alleen kennen van de doodstille straatjes. We nemen de Gole terug. Het is nu zondagmiddag en onze tegenliggers zijn motoren in zwermen.

 

 

 

 

We besluiten de stad van Escher, Castrovalva te bezoeken voor we richting Pescara rijden. We rijden een smalle weg van haarspeldbocht naar links naar haarspeldbocht rechts. Er is weinig verkeer naar Castrovalva.

Als we in het dorp aankomen houdt de weg op, op het kerkplein. We hebben het geluk dat we de auto kunnen parkeren. Frits heeft eerst wel genoeg aan het stuur gedraaid. We zoeken een plek op het enige terras. Terwijl we genieten van een glas wijn zien we veel wandelaars langs komen. Veel kleine groepjes maar ook een grote groep jeugd van waarschijnlijk een wandel- of een kerkgroep.

 

 

 

 

We kunnen ons voorstellen hoe Escher naar deze Abruzzese bergstadjes, steeds terug kwam om hun schoonheid op zijn manier te vereeuwigen.

Op deze dag heb ik prachtige filmpjes gemaakt van de bergen door de Gole. Bij mijn verhaal zet ik de foto’s en de filmpjes komen bij mijn vervolgde deel van het reisverhaal.

 

 

 

 

 

 

 

Het is zaterdag we willen de muurschilderingen van Aielli bekijken. Veel interessante activiteiten laten we liggen, zoals de vele wandelingen door de kloven en bergen in de Abruzzo.

 

 

Frits loopt slecht, dat is voor ons te lastig, maar het zijn de aanraders voor de Abruzzo.

Gelukkig  is voor ons ook veel te genieten. We rijden van Celano richting Aielli  en zijn verrast dat we er zo snel zijn. We rijden het hele dorp door maar geen enkele muurschildering te bekennen. Een oude heer die zijn tuintje inspecteert vraagt Frits of we de muurschilderingen zoeken. En als je met Frits in gesprek gaat ben je, zeker in Italië, even aan de praat.

 

 

 

 

 

Frits legt me uit dat we een dorp te vroeg zijn en inderdaad vele kilometers verder komen we opnieuw in Aielli maar dan een grote plaats mèt muurschilderingen. We zoeken eerst een terras om van ons ontbijt, in de vorm van cappuccino en een brioche te genieten. We zien steeds meer groepjes mensen het stadje binnen komen om de schilderingen ook te bewonderen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een plattegrond aan de muur  zien we waar we de muurschilderingen kunnen bewonderen. Helaas is dit de enige manier, denken we om dat te zien dat we de hoofdstraat met een helling van 40% naar boven lopen.

Waar een wil is is een weg denkt Frits en daar gaan we. Inderdaad is boven aan het eind van de weg een aantal muurschilderingen maar er is ook een afslag van de weg die aangeeft dat we er met de auto ook gekomen waren. Langzaam aan wandelen we langs de schilderingen terug naar beneden.

 

 

 

 

In de maanden juni en juli zag ik op facebook dat er nog aardig wat schilderingen bijgekomen zijn.

Als we weer bij ons beginpunt zijn aangekomen zien we een terras waar we nog twee lege stoeltjes kunnen bemachtigen. De eigenaar komt naar buiten en zorgt voor meer schaduw na een worsteling met een parasol die er geen zin in heeft vandaag. Het wordt een lichte pranzo.

 

 

 

 

 

 

Het is vrijdagmorgen, markt in Celano.

We rijden naar het kasteel en zien op een plein een marktje. Tijd voor een kopje cafe en een brioche, Frits vraagt met marmellata en ik met cioccolato.

Het marktje is de moeite niet waard.

We besluiten naar het kasteel de gaan. En daar op het grote plein is de grote markt. Op mijn lijstje staan broeken, een zonnebril en schoenen. Twee broeken voor 5 euro per stuk, een zonnebril voor 5 euro en een paar mooie sneakers, maar daar staat 60 euro op de doos. En terecht.

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl we in Nederland niet meer  weten hoe geld eruit ziet betalen we hier alles cash. Ik vraag of ik de schoenen met een kaart kan betalen. De verkoper knikt enthousiast en springt in zijn bestelauto. Hij haalt een grote doos tevoorschijn en in de door zit een kleinere doos en daarin zit een pinautomaat. Hij toetst het bedrag in en ik wapper, gelukt. Ik moet alleen nog mijn website  invullen en dan is hij helemaal gelukkig en ik ook.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan naar het kasteel het is er rustig en is alleen een groep schoolkinderen. Ook hier kan in de parkeerautomaat allee betaald worden. Je kunt rondom in het enorme kasteel langs de vier torens wandelen. Er zijn archeologische opgravingen en er is een museum.

Tegen pranzotijd gaan we naar het restaurant, La Locanda  del Castello, dat vandaag wel open is. We genieten een heerlijke maaltijd.

 

Morgen, zaterdag is onze laatste dag in Celano en dan gaan we murales, muurschilderingen bekijken.

 

 

Mijn facebook bericht krijgt een interessante reactie van Ingrid Paardekooper. Zij is de schrijfster van het groene hart van Italie,  Abruzzo.

Ze geeft ons de tip om de Fucinovlakte te bekijken. Die vlakte hebben we altijd wel zien liggen, een grote ronde vlakte met in rechte stroken en banen gesneden stukken land, alsof je een koek in repen hebt gesneden.

 

 

 

 

De Abruzzo bestaat uit de meest verscheidene interessante vormen van bergen en gebergten en daarin die ronde vlakte, we reden er altijd aan voorbij.

Nu lezen we in het boek van Ingrid, dat dit vroeger een meer is geweest, het Fucinomeer. Het meer stroomde regelmatig over en maakte het land ontzettend vruchtbaar, het zat vol vis. Twee keizers hebben geprobeerd het meer droog te leggen zodat op het vruchtbare land graan  verbouwd kon worden. We weten dat de berggronden alleen geschikt zijn voor schapen. Claudius legde een  afwateringssysteem aan door middel van een tunnel van 5,5 km maar dat was geen succes.

 

Hadrianus lukte het wel om een deel van het meer droog te leggen. Na de val van het Romeinse rijk raakte het onderhoud van het systeem in verval en liep het meer weer vol water.

Pas in de zestiger jaren van de negentiende eeuw gaf hertog Allessandro Torlonia aan een Zwitserse ingenieur de opdracht het meer droog te leggen. Het kostte vijfien jaar. De hertog schijnt verzucht te hebben; “Of  Torlonia legt het meer droog of het meer legt Torlonia droog.”

Nu is het een zeer vruchtbaar gebied. De aardappels die er verbouwd worden zijn bekroond met het officiele predicaat: “Beschermde Geografische Aanduiding.”

Wij gaan vanuit Celano het meer in.

 

 

De vlakte is een belevenis, voor we erin rijden zien we een heel modern industriegebied aan de rand van het meer.

Mijn hart bloeit op als we de vlakte in rijden. Als kind opgegroeid in een Oost-Groninger boerendorp, voel ik mijn hart kloppen van blijde herkenning. We blijven meteen langs de kant van de weg  foto’s  maken. Wat een bedrijvigheid. Landbouwmachines in alle maten en groottes komen aan rijden. Het vroegere meer is zo ver het oog reikt verdeeld in lappen grond waarop we aardappels, bonen, doperwten, wortels, kervel, graan, verbouwd zien.

 

 

De kavels liggen strak gemeten in rechthoeken met paden ertussen om er te komen. Rijen huisjes voor de schaduw en het gereedschap en groepen bomen. Ik denk dat dat veel amandelbomen zijn die wij in het vroege voorjaar in rozen en witte bloei zien. Overal is een irrigatiesysteem aangelegd. Hier en daar staan groepen mensen op het land te werken, maar het meest zien we machines en tractoren heen en weer rijden.

Hier zien we geen gifmachines zoals in de druiven.

 

 

 

 

Op facebook schrijft Ingrid van de Kamp dat haar schoonmoeder aan de rand van de vlakte geboren is in Luco dei Masi, een jaar voor de grote aardbeving die duizenden doden telde (1915).  Geen familieverhaal zonder aardbevingservaringen.

 

In Trasacco eten we heerlijke pizzabroodjes en drinken een glas wijn. Een unieke dag en ieder die in de buurt komt raad ik aan een dag door de Fucinovlakte te rijden.

We vertrekken van de kust richting west, richting Rome met als einddoel Celano.

De route gaat door de wijnvelden. De B&B in Tollo stond ook in de wijnvelden. Links en rechts van onze kamer stegen de wolken op van het vernevelde gif dat op de druiven gesproeid wordt.

Nu onderweg zien we steeds kleine trekkertjes staan met zo’n sproeikar erachter. We worden ons steeds meer bewust van deze handelingen en vragen ons af hoe actief er gezocht wordt naar alternatieven. Deze mensen ademen deze gifwolken elk voorjaar in. Onderzoek wijst uit dat Parkinson een van de ziektes is die door ons mensen handelen wordt veroorzaakt.  De vorige maand hoorde ik bij Umberto Tan aan de gesprekstafel dat het de snelst groeiende hersenziekte van de wereld is.

We zitten ook middenin de boeren demonstraties en ik vraag me af of deze mensen er wel over nadenken dat meer produceren ook leidt tot gebruik van meer pesticiden. Niet alleen de lucht en de natuur, maar allereerst de boeren zelf worden de dupe .

Bij Pescara gaan we de snelweg op. We hebben deze route al vaak gereden en aan de vorm van de bergen waarlangs we rijden weten we waar we zijn.

 

 

 

 

 

 

In Celano zoeken we eerst onze overnachtingsplek voor de komende dagen. Dat is snel gevonden. De eigenares opent het hek voor ons en we kunnen de auto op het eigen terrein zetten. Er staat een parasol in de tuin met wat stoeltjes. Dat is heerlijk en lang niet overal het geval. Vaak vinden mensen het buiten te warm en dan zit je binnen.

We kijken vanuit de tuin naar het westen uit op de bergen. In de tuin worden we begroet door een hagedis, die lekker in het zonnetje zit.

 

 

Tegen enen gaan we richting het kasteel. In de tuin kijk je omhoog en zie je het kasteel boven je in de lucht. We weten welke richting we uitmoeten. Omhoog en naar rechts. Het wijst zich zonder Tom-Tom. We komen op een groot plein waar volgens ons een restaurant moet zijn. De borden wijzen richting kasteel, dan nemen we liever de auto en rijden naar een parkeerplaats bij het kasteel. We lopen richting restaurant, maar helaas gesloten, het is pranzotijd,.

Onderweg had ik een terras bij een pizzeria gezien waar mensen zaten, en ja daar is ook plaats voor ons. We bestellen een glas wijn en vragen iets te eten. Een glas wijn gaat hij ons halen, maar nee te eten is er niet . Het is woensdag en dan zijn alle restaurants dicht. Ja, de pizzeria ernaast heeft wel eten, dat zou voor ons kunnen halen, maar hij komt daar niet graag.

 

 

Tja dan willen wij hem ook niet in problemen brengen. We laten het erbij, maar bij het tweede glas wijn stapt hij naar de buren en komt met een grote schaal heerlijke pizzastukken terug. Voor je ‘Bella Figura’ moet je over je eigen schaduw heenstappen. We geven hem een extra fooi.

Voor we naar ons verblijf teruggaan rijden we even naar het Centro Commerciale le Ginestre. Daar koop ik altijd een voorraadje schriften met grote ruiten en een stapeltje met dubbele lijnen voor mijn kantoor. Een geurtje, wat fruit, water en tot ons genoegen wijn van Tollo.

We gaan terug, plannen maken voor morgen en ik zet nog even wat foto’s en informatie op Facebook.

Als we ’s avonds op onze kamer zijn worden we verwend met vuurwerk.

 

 

 

 

 

De weekplannen staan even stil. Corona zal toch eens toe kunnen slaan.

Frits en ik zijn beiden positief. Frits doet het rustiger aan.

Mijn lijf houdt niet van vreemde gasten en protesteert met stevige koorts en heftige zweetpartijen. Er is geen andere keus, even uitzieken.

Helaas is mijn energievoorraad elke middag op en slaap ik meer dan twee uur. Ik heb het koud, buikpijn en pijn in mijn blaas.

 

 

 

 

Dat blijft zo een maand doorzeuren.

Maar de vakanties beginnen en daarmee komt mijn energie terug. De stapel boeken op de leestafel wordt groter. Ik begin weer verhalen te schrijven, heb plannen voor een nieuw boek en moet me nu niet voorbij rennen, want de tuin wacht ook.

 

 

Gevaar ligt op de loer, en ja, als ik achter mijn hoofd aanloop  protesteren mijn benen.

 

 

 

 

 

 

Een mooie breuk onder mijn duim in mijn spaakbeen. Brace gebruiken als gips, vier weken. Ik ben rechts en dit is mijn linkerhand. Ik kan schrijven.

 

 

 

Abruzzo, 9 mei 2022, onze eerste dag.

Het is de eerste week na de meivakantie 2022.Onze planning om in de stille week in de Abruzzo te zijn hebben we verschoven naar mei, vanwege de trage aftocht van de Corona. Echter na twee jaar quarantaine bruiste het sociale leven in de Abruzzo als nooit tevoren. Feesten, markten, herdenkingen, processies, met mondkapjes, dat wel, maar het waren weer massale bijeenkomsten. Facebook liet ons mee getuige zijn.

Vanaf airport Weeze vliegen we naar Pescara. Een bijna leeg vliegtuig. Al snel zullen de reislustigen los komen, maar wij zijn er vooraan.

Thuis hadden we al gemerkt dat er na coronatijd een en ander veranderd was. Vonden we bij airport Weeze vroeger gemakkelijk een parkeerplaats in Nederland, aan de grens met Duitsland en een shuttlebusje voor een zacht prijsje, die mogelijkheid was er niet meer. Gingen we vroeger met de trein naar Nijmegen en namen we daar de speciale bus naar de luchthaven, deze busverbinding is er niet meer. We zijn nu aangewezen op de dure parkeerplaats bij de luchthaven.

Onze huurauto van Hertz, waar we altijd zo trots reclame voor maakten omdat we vrijwel altijd een auto kregen waar bijna geen kilometers op de teller stonden.

Deze auto kostte ons nu meer dan 700 euro voor een week, normaal was dat iets van 250 euro. Bij navraag bij ons regionale Hertzkantoor kregen we een aanbieding van 600 euro. Ook deze service wezen we af. Uiteindelijk kwamen we bij Sicily by Car uit op 270 euro. We kennen deze organisatie niet dus nemen we om zo weinig mogelijk risico te nemen een extra verzekering van 40 euro.

Bij thuiskomst lees ik dat de discussie op Facebook, over de prijzen van huurauto’s  ‘all over Europa’ is los gebasten. Het dubbele bedrag van wat we gewend zijn, wat is er gebeurd. Door de Corona hebben de maatschappijen hun stilstaande auto’s moeten verkopen om niet failliet te gaan. Nu barst de vraag weer los en moeten de maatschappijen kosten maken om aan de vraag te voldoen. Het is als het biertje op het terras, de eerste tijd nemen we daar genoegen met de dubbele prijs.

Wij zijn niet de enige die gezocht hebben naar een redelijke huurprijs, want in Pescara staan 10 mensen in de rij voor ons  bij het kantoor van Sicily by Car. Alle andere kantoren hebben geen klanten. Terwijl we staan te wachten gaat de telefoon van Frits. Hertz aan de lijn, Frits heeft een reservering van een huurauto bij Hertz voor 600 euro gemaakt. Heerlijk is het als je je in het Italiaans verstaanbaar kunt maken. Natuurlijk heeft Frits die reservering geannuleerd want anders had hij dat bedrag immers al betaald. De bediende in het kantoortje gaat staan doet zijn scherm naar beneden en sluit zijn kantoor af. Wel blij met onze deal bij Sicily, maar elke klant voor ons bedienen kost meer dan een half uur. We landden om 8 uur en dachten voor donker onze overnachting gevonden te hebben, want datis een half uurtje rijden. Italiegangers begrijpen het al, een prima auto ook vrijwel nieuw en na 20 handtekeningen van Frits en mij, pas na tienen  in Tollo, b&b le tre Rose.  We maken kennis met de eigenaar Umberto. Hij vertelt dat hij vroeger vrachtwagenchauffeur was en fruit vervoerde naar Duitsland en Nederland. Hij spreekt een beetje Duits. Hij heeft nu drie restaurantjes in de buurt en deze b&b. En hoe heerlijk is dit, na tienen, buiten op het terras in de zwoele avondlucht, trekken we onze wijnfles open en drinken op onze vakantie in.

 

 

 

 

 

Onze tweede dag

 

De noordelijke kust van de Abruzzo is zandstrand. De strandstoelen netjes in het gelid, zoals overal aan de Italiaanse kust. Vanaf Pescara naar het zuiden is een rotskust, de trabocchi kust.

 

Een trabocco is een bouwwerk van hout en balken en zoals met veel historische gebouwen heeft het ontstaan van de trabocco meerdere verhalen. De oudere vissers die aan de rotskust moeilijk hun vangst binnen konden halen zouden de trabocchi gebouwd hebben. De boeren bouwden in een periode van hoge armoede door een cholera epidemie deze trabocchi zodat zij door middel van visvangst niet verhongerden. Hoe dan ook, de trabocchi zijn wonderschoon, fotogeniek en  nu beschermde monumenten van de Unesco. De meeste zijn omgebouwd tot visrestaurant. Onze tweede dag hebben we een pranzo gereserveerd op Trabocco Punta Isolata. We genieten vandaag van een prachtige creatieve omgeving, fotogeniek voor camera en oog. Als we over de loobrug naar het restaurant lopen, zien we aan een touw in het water de inktvis drijven die straks door de gasten verorberd wordt

 

 

 

De bediening is lief en attent en het eten is werkelijk een feestmaal. Voor we aan tafel gaan zitten we buiten met een wijntje. Frits is in gesprek met een echtpaar uit Teramo. Hij verkoopt boeken  en organiseert activiteiten om zijn stad te promoten. We krijgen zijn website en zetten het op de lijst, die op mijn site te vinden is, zie inlegvel op 30 april gepubliceerd. De borden waar we van eten zijn door kunstenaars gemaakt. Je ziet aan de handschriften de verschillen en ook de tekeningen en het verfgebruik maken elk bord uniek. We kopen onze borden en nadat ze afgewassen zijn gaan we met een voldaan gevoel en veel foto’s terug naar Tollo

 

 

 

 

 

In mijn boek ‘Abruzzo, bitter en zoet’, sluit ik een lijst met onderstaande websites bij.

Tot onze verrassing ontdekken we heel veel mogelijkheden om in de Abruzzo de vakantie te genieten die je voor ogen hebt. De vele mogelijkheden die een vakantie in dit gebied bieden worden vergemakkelijkt door onderstaande lijst. De bedoeling is de lijst actueel te houden.

Ben je actief voor toeristen in de Abruzzo, dan kun je je website aan mij doorgeven op de mail:mieke25@home.nl en ik zet je op de lijst.

Ook positieve ervaringen van vrienden of bekenden mag je mij mailen.

• www. Abruzzobed.com, tel 0032475713982, Loreto Aprutino, vakantiehuis, Eric& Rita
• hppts://abruzzovakantie.eu, Cologna Paese e.o., verschillende mogelijkheden, Tieno & Jet
• agricamping Rocca di Sotto, tel 393343983466, Rocco di Sotta, camping met o.a. blokhut, Willeke &Jan
• www.torredeitrefratelli.com.Pietranico, historisch huis, 12pers.fam. D.Friesendorp
• www.benbdolcefarniente.com, Penne, vakantiehuis, Marcel Jasper & mMildred
• trattorja della Pace, 0647 254144 info@ madrelingua.com, Ofena, vakantiehuis,  workshops, bergwandelingen en meer, Barbara Summa
• B&B le tre Rose, 39324 742 5892,Tollo, via Collesecco 29, Umberto
• Trabocco Punta Isolata, Vallevolo, 39 339 581 1338
• Teramo Nostra@ yahoo.it
• Abruzzo segreto, Navelli,Francesca
• camping lagenziana.it, Barrea, Passetta
• B&B il rifugio nel parco, Barrea Villetta
• pension Elilu Room,via Gualchiera, Celano
• bar Portioli, Fucino vlakte, Trasacco, Piazza 20,
• Ingrid Paardekooper, Abruzzo het groene hart van Italie, reisgids.
• B&B airport Pescara, via Aldo Moro 55, San Giovanni Teatino, wijk Sambuceto,
• B&B Palazzo Rustici, Piazza San Marciano 8, l ‘Aquila.