Ons hoofdgerecht bestaat van oorsprong uit aardappels, groente en een stukje vlees en op vrijdag een visje. De laatste jaren wordt veel reclame gemaakt voor een alternatief voor vlees en vis, een vegapakket. Hoewel de indruk wordt gewekt dat deze vleesvervanger populair is bij de Nederlander schijnt het niet zo’n grote opmars te maken als werd verwacht.

Ik zal ook niet kiezen voor vega. Zoveel onnatuurlijke handelingen wil ik mijn smaakpapillen niet aandoen. Liever kies ik voor veel groente, zonder vlees en de aardappels hebben we sinds ons Italiëavontuur ook al heel lang geleden afgeschaft.

In Italie wordt de aardappel als groente gebruikt, een kleine hoeveelheid naast de verschillende groentes en dan zoals in de groentes, verwerkt met veel goede olijfolie.

We bezoeken de Fucinovlakte in de Abruzzo dit was vroeger een groot meer. Wanneer de rivier overstroomde kregen de omliggende dorpen hele vruchtbare grond. De Abruzzo is bergland waar alleen schapen zich tegoed doen aan de planten, verder kan geen mens er de kost verdienen. Nu de Fucinovlakte zulke vruchtbare grond geeft worden verschillende pogingen gedaan het meer droog te leggen. Pas in de 19de eeuw slaagt men erin. Het land wordt in kavels verdeeld. Wij hadden dat al vaak verwonderd bekeken, als we de bergen in reden. Nu reden we in de vlakte. De kavels werden door rijen huisjes van elkaar gescheiden of door amandelbomen. Overal zie je een irrigatiesysteem langs de kavels. Het blijkt een zeer bedrijvige omgeving te zijn. Grote landbouwmachines rijden af-en aan. Geen gif alleen een gezonde strakke blauwe lucht boven ons geeft ons een helder beeld van wat hier gebeurt. Er zijn kavels met bonen, doperwten, kervel, en aardappels. De aardappels die hier verbouwd worden zijn zo goed van smaak dat ze bekroond zijn met het predicaat “Beschermde Geografische aanduiding.”

Jaren geleden, we aten in een restaurantje op Sicilie. Zoals we wel vaker zien zat aan een tafeltje een groepje basisschoolkinderen. Hun voorgerecht werd gebracht en tot onze grote verbijstering kwam er een reuzenkom op tafel te staan boordevol patat. In Italië veranderen de eetgewoontes bijna niet, maar als dit de verandering wordt is het een forse achteruitgang. We hebben dit ook maar één keer gezien.

In Toscane hadden we al eerder een reclame gezien van een sportschool, wil je de David zijn zoals het beeld van Michelangelo of de David, die van patat houdt.

 

 

Ik denk dat de vega ontwikkelingen die we in Nederland zien ook niet snel in Italië tegenkomen. Al onze instant artikelen worden in Italië niet gegeten en verschijnen niet in de supermarkt. Willen we naar een schonere eetcultuur dan moeten we een voorbeeld nemen aan Italië.

We hebben op onze aarde vijf blauwe zones. Daar waar de mensen duidelijk langer leven. Die zones liggen in Griekenland, Japan, Californië, Costa Rica en op Sardinië. Volgens dit onderzoek wonen hier gemiddeld de meeste 100-jarige mannen van de wereld. Er is een lage sterfte onder de 65 jarigen er komt weinig diabetes en kanker voor en wat het onderzoek niet zegt, maar wat ik aanvul, oorzaak – gevolg, de mensen worden samen oud en vereenzamen niet.

Het verhaal wil: Toen God de wereld geschapen had, had hij van de hele wereld nog kleine restjes land en landschap over. Hij maakte er een stevige klont van en gooide die in zee en Sardinië was geschapen. We zijn er een paar keer geweest. In het gebied van de blauwe zone wonen herders. Het zijn buitenmensen die veel lopen met hun schapen, hun leven leiden in hun eigen tempo. We zagen geen industrieën, daardoor is de lucht schoon. Er liggen kleine dorpjes waar je op het heetst van de dag geen mens ziet, maar waar tegen de avond de vrouwtjes op hun stoepje komen zitten korven vlechten met de producten uit de natuur. Het eten is de basis voor een goede gezondheid.

Voor de pasta’s, pizza’s en het brood bereiden ze hun eigen deeg, naar eigen recept. De tomaten, peulvruchten, pepertjes, sla, boontjes, courgettes en aubergines komen uit eigen tuin. Van de bomen komen de amandelen, de noten, olijven, abrikozen, kweeperen, perziken en van de struiken, vijgen en alle soorten citrusvruchten. Al deze producten worden vers gegeten maar ook weer verwerkt zodat daar buiten het seizoen van gegeten wordt. Zo een greep uit alles wat de natuur hen biedt, zonder gif. (dat is een ander verhaal, misschien we het belangrijkste echter). Je hoeft op Sardinië niet rijk te zijn om heel gezond te eten, en mondjesmaat, niet je buik volproppen.

 

De jagers van het dorp zorgen voor gezond vlees. Wanneer het jachtseizoen geopend wordt is het geknal niet van de lucht. De cinghiale is al jaren een ramp voor de mensen. Ze eten de groentetuin leeg, eten de druiven van de struiken en zijn met veel te veel. De opbrengst van de jacht wordt samen geslacht en verdeeld, zodat ieder zijn eigen vlees voorraad heeft. De eigen gemaakte worsten worden boven de houtkachel gerookt.

Een bekend verhaal is, dat toen Italië bij de EEG kwam ze te maken kregen met de Europese regels. Op Sardinië maakt men onder andere kaas, waarin de maden een eigen leven leiden, een delicatesse. Deze kaas mocht volgens de Europese regels niet meer verkocht worden. Dat is natuurlijk geen probleem want elk huis heeft ook een achterdeur, waar je naar binnen kan en daar verkoop je geen handel. Zo verandert er niets aan de gezonde eetgewoonte van de Sardijn en staan ze nog steeds in de blauwe top vijf zone.