Toscane – Borgo Vallesanta Duddova-Bucine

Je kent dat wel in Italië. Een berg met een half verlaten dorp erop. Zo is ook Duddova. Toch heeft de familie Fuccini de moed gehad daar 15 jaar geleden een Bottega te beginnen. De Bottega, de proeverij groeide uit tot een grotere proeverij, een restaurantje met een kleine kaart en een eigen olie- en rode wijnproductie.
De kracht van het bedrijf zit in het eigene. Alle gerechten komen van mama en de laatste jaren ook van Valeria, vrouw met Leonardo en samen de trotse ouders van Delia.
Mama, Valeria en Leonardo hebben twee jaar lang voor onze gasten kookworkshops gegeven. En nu bieden ze aan op verzoek met bezoekers van de bodega ‘s avonds te gaan koken. Een AANRADER!!!
In Duddova staat een gebouw met drie appartementen van de familie, de Borgo Vallesanta.
Het is één tweekamer appartement en er zijn twee grotere appartementen voor 4/5 personen.
Het zwembad is voor alle huurders van de Borgo.
Naast het zwembad ligt een grote tuin met een prachtig uitzicht en de olijfbomen verzorgen de schaduw.

Op de berg

Op de markt, op straat, bij het volksfeest, de aankleding voor een opera, la bella figura is overal belangrijk. Ook in het restaurant.

Op de berg in Duddova hebben we de bottega van Leonardo ontdekt, klein, maar o zo fijn, met een fantastisch uitzicht over de bergen in de verte en de oude gebouwen van het gehucht. We zien de vijgenboom, die in het najaar zijn juwelen prijsgeeft in de vorm van donkerrode vijgen die in het restaurantje in de vitrine naast de torte della mamma liggen. Er staan drie tafeltjes buiten, elk voor vier personen. Als het gaat waaien, moet de Italiaan naar binnen. De Nederlander begrijpt niet wat er aan de hand is en blijft rustig zitten. Maar als het gaat regenen en alle gasten naar binnen moeten, wordt het dringen en inschikken geblazen.
Terwijl la mamma in de keuken met haar zelfgemaakt pici de heerlijkste gerechten maakt, begroet Leonardo iedere gast met zijn ontwapenende charme. We worden begroet als verloren zonen, vooral ‘Frietsie’ omdat die naam goed is uit te spreken. Na verloop van tijd word ik, eerst als ‘Meikie’, en daarna ‘Miekie’, warm onthaald. De beperkte kaart is in het Italiaans, Engels en Duits. Er komen veel Duitsers die vanuit Berlijn met een goedkope vlucht regelrecht in de Borgo, de appartementi van Leonardo neerstrijken.
Frits biedt aan een Nederlandse vertaling van de kaart te maken. Hij levert de vertaling in en tijdje later bestijgen we weer de berg. Alle geplastificeerde kaarten liggen in een speciaal houten blok onder de presse-papier, een vrouw die als notenkraker de benen spreidt. Kijk aan, de vertaling is al ingevoegd bij de andere vertalingen. Tot onze grote verrassing kunnen we pici met eekhoorns eten. De zelfgemaakte pici van mamma is ons bekend, een stevige pasta die la mamma zelf maakt en waar ze twintig minuten voor nodig heeft, maar de eekhoorns op het menu? Dat kenden we niet. We vragen Leonardo, die samen met zijn moeder de handel leidt, ernaar en hij zegt: ‘Ach ja brood, dat kent iedereen wel, dat heb ik weggelaten, het werd zo’n lange zin.’ Frits heeft voor Leonardo een eekhoorn getekend en uitgelegd dat eekhoorntjesbrood, paddestoelen zijn die hij in zijn pici verwerkt, funghi porcini. De grap kwam over en bij het volgende bezoek stond er eekhoorntjesbrood op de kaart.
Natuurlijk geven we zo’n restaurantje als tip door aan vrienden en bekenden. En… zeker ook aan onze gasten op de camping. Toen wij eind augustus nieuwsgierig waren hoe de zaken die zomer waren gegaan, zagen we tot onze schrik geen losse tafeltjes en stoeltjes meer staan. Leonardo vertelt: de vele gasten hebben ervoor gezorgd dat de buren gingen klagen over lawaai. Leonardo slaat zich op zijn voorhoofd, Italiani, maffiosi. Hij is boos, maar… hij is nu in onderhandeling met politie en gemeente en hij krijgt, gelukkig, een vergunning voor het restaurant. Onder één voorwaarde… een net toilet voor de gasten! Tja, de extra attractie van de wc-pot onder een schuin dak met een wasmachine in een bezemkast, waar je buiten moet organiseren welk lichaamsdeel je eerst naar binnen moet draaien om op de wc-pot te landen, is daarmee verleden tijd. Maar de bottega zat weer in de lift.

We kwamen met zijn tienen eten, oud-klasgenoten van de kweekschool en relaties. We bestelden enkele pasta’s en om van alles te kunnen genieten namen we van alle schotels iets op ons bord. Dat was even fout! Mamma kwam naar buiten, zag, schrok zicht- en hoorbaar met de handen voor de mond en vroeg of ze ons schone borden mocht brengen. Elke schotel heeft zijn eigen aroma en smaak, is in balans. En dat proef je, geniet je en eet je en daarna proef je een andere schotel, ook in balans qua smaak en geur. En dan proef je de volgende. Maar alles op één bord, dat is als vloeken in de kerk. Oké, lesje geleerd!
Ook elke schotel heeft zijn eigen bella figura. Spaghetti draai je om je vork met je bord als basis en de laatste slierten werk je met stijl naar binnen, niet slurpen, floep, o jee, mijn witte shirt onder de pomodori. Niet afbijten en NIET SNIJDEN. Durf je toch je mes te gebruiken, dan word je volgens Frits standrechtelijk geëxecuteerd.
Neem je bij Leonardo koffie na, dan krijg je een grote soepkom met koffie, zet mamma de torte op tafel met een mes erbij. Want de een wil klein, de ander groot en zoals bij la mamma thuis kun je zelf je stukje taart afsnijden zoals jij het lekker vindt.
Jaren geleden namen we als afscheid van Toscane zakjes kruiden en zakken pici van la mamma mee voor een echte Leonardiaanse pastaschotel. Na een half jaar Italië gebruikten we voor ons eerste familiefeestje wat van die kruiden. Maar nadat alle schotels in de tuin aan onze kinderen en kleinkinderen waren gepresenteerd, kwamen er kreten van afschuw uit de tuin. Wat hiervan de bedoeling wel was? Frits had in de vertaling in plaats van een theelepel een eetlepel kruiden gelezen en daarvan was voor onze Nederlandse smaakpapillen het pepergehalte duidelijk te hoog. Gelukkig was de Chianti op temperatuur.

We hadden een gast op de camping, die zo gecharmeerd was van de kookkunst van mamma dat ze vroeg of ze in de keuken mocht kijken. En ja, op het moment dat mamma aan de pici begon, mocht ze in de keuken de kunst afkijken. Ook het afgelopen voorjaar kregen we het verzoek van een gast om bij een restaurant in de keuken te mogen rondkijken, omdat hij zo van Italiaans koken hield. We gingen met hem de berg op en vroegen of hij in de keuken een kijkje mocht nemen bij moeder en zoon. En ook dat was snel geregeld. Voor de meeste verzoeken draaien Leonardo en la mamma, en vergeet de babo niet, hun hand niet om. Het verjaardagmaal van Frits’ oudste kleindochter met torta della mamma en brandende kaarsjes en tiramisù, onvergetelijk en niet alleen voor het feestvarken.
Vorig jaar boden we vrienden een verjaardagsetentje aan en togen we ook de berg op. Als afsluiting kwamen papa, mamma en zoon met een taart met vuurwerk, tanti aguri zingend, de taart op tafel zetten. Sommige mensen brengen van nature het prettige gevoel bij mensen boven dat ze de moeite waard zijn.

La bella figura in optima forma.