Sardinië, Gaudi’s inspiratiebron (februari 2009)
Voor ieder die houdt van Barcelona en in het bijzonder de architectuur van Gaudi is het een aanrader een weekje naar Sardinië te gaan.
Bij het doorlezen van toeristische informatie over Sardinië, las ik: “Toen God de wereld geschapen had, had hij van veel stukjes van de wereld een ietsepietsie over. Hij heeft dat allemaal bij elkaar gekneed in zee gegooid en zie daar… Sardinië.”
We hebben daarvan een voorproefje gehad. In een autoritje van een enkele uren waanden we ons in het wilde westen, alleen de Indiaan ontbrak, een stukje Wales, met muurtjes gemaakt van opgestapelde stenen om elk stukje land, het parklandschap van Engeland, de Alpen, om maar een indruk te geven.
De één na grootste stad van Sardinië is Alghero, het mini-Barcelona genaamd.
En inderdaad ook al weet je dat je een vlucht naar een Italiaans eiland hebt geboekt, bij het binnenrijden in Alghero overvalt je meteen een Spaans gevoel.
De Catalaanse invloed is in het verleden ontstaan en veel Catalanen zijn nooit meer vertrokken.
Zo zie je op de menukaart, paella en een Catalaanse dolce.
Aan de muur, stierenvechters en Spaanse flamencodanseressen.
Gisteren kwamen we aan op Sardinië en we hebben onze overnachting geboekt in een appartement enkele tientallen meters van zee en een paar honderd meter van de oude binnenstad.
Vanmorgen zijn we even de sfeer van Alghero gaan proeven.
Een rustige stad met een zeer eigen gezicht. Prachtige straatjes. Kledingzaken van grote merken. En ook wel grote maten, want de dames zijn op Sardinië overwegend een maatje breder dan op het continent.
De ‘bella figura’ is er niet minder om.
Dat zie je op straat, zoals overal in Italië. Negenennegentig procent ziet zwart op straat.
Niet zwart van de mensen maar zwart van de kleding en de haren.
Een maatje korter zijn ze hier ook.
Hoewel we maandagmorgen in een snijdende wind met temperaturen onder nul en in het noorden flinke sneeuwbuien vertrokken, lopen we hier zonder jas, een trui is voldoende.
We zagen op de luchthavens dat vluchten naar Londen, Parijs en Brussel geannuleerd werden vanwege ernstige sneeuwval.
De vorige week heeft het hier nog gestormd en gehoosd maar nu is de lucht blauw, schijnt de zon en het is, ongewoon, bijna windstil.
Een dag met een gouden randje zou mijn moeder gezegd hebben.
Vanmiddag stappen we in de auto om de kustlijn te verkennen.
Nou… dat hebben we gedaan, wat een zee en wat een bergen!
We hebben veel gezien van de wereld en we verwonderen ons (helaas) niet meer zo vaak.
Vanmiddag, jippie, is weer zo’n moment van nieuwe beelden. En die zullen we ons herinneren.
De afwisseling van zandstrand en rotsen en hele hoge bergen die de zee in vallen.
Grondsoorten als grauwe rots, graniet, wit, geel, rood gebergte donderen in de zee.
Poreus gesteente met gaten en holen, de meest grillige vormen in de bergen die in onze auto zorgden voor uitroepen van verbazing van o’s en a’s en ochs en kijk-nou-us.
Nooit eerder zagen we zulke grillige rotsformaties en vormen, nee… ja toch in Barcelona.
De architectuur van Gaudi heeft me jaren geleden zo gefascineerd dat ik nu meteen de overeenkomst zie.
Gaudi heeft zonder twijfel in zijn jeugd een bezoek gebracht aan een tante in Alghero. En na een tochtje langs de kust, zoals wij vanmiddag, is zijn hoofd overgelopen van beelden en had zijn plan om Barcelona te verrijken met deze vormen, post gevat.
En terecht, heeft de geschiedenis uitgewezen.
Nu wil ik Barcelona weer zien en met de ogen van de Sardijn Gaudi’s creaties opnieuw bewonderen.
De bewering, die ik ook uit een reisgids haalde, dat de westkust veel Spaanse invloeden heeft moet volgens mij omgekeerd worden.
Een landschap, een land heeft zijn eigen karakter en sfeer en de Spanjaarden heeft dat zeer bevallen en zij hebben daarmee gedurende hun verblijf een Spaanse geur afgegeven.
Maar goed (Ecco)… het blijft het Sardinië van de Sardijnen.
Mieke, 2 februari 2009