Arezzo, ooggetuigeverslag – 2007

De grootste antiekmarkt van alle, die op de eerste zondag van alle maanden gehouden wordt, in Arezzo. Normaal in de binnenstad maar nu in het hooggelegen park met een prachtig uitzicht achter de Duomo. De reden van deze andere locatie is de Giostra del Saracino, ook traditioneel op de eerste zondag van september, voorafgegaan door de presentatie van de vier contrades (wijken) in historische kledij.
Bij aankomst in de binnenstad (parkeren bij Pietri, roltrappen op en op en je komt uit voor de Duomo) zien we een enorme groep mensen voor de kerk en ja, geluk, daar komen de trommelaars al naar buiten en presenteren twee condrades zich aan de belangstellenden. Goed voor veel prachtige foto’s. Je ziet op de gezichten de waardigheid en verantwoordelijkheid van hun functie.
Wat me steeds weer fascineert zijn de prachtige Etrukische koppen die evenals de kleren de eeuwenoude geschiedenis van dit volk vol trots laten zien.
De optocht gaat door de stad en ook op verschillende andere plaatsen in de andere wijken presenteert de stoet zich.
Het plein is ondertussen afgesloten voor publiek. Iedereen wordt buiten de hekken gestuurd en je kunt er niet meer in. De wedstrijd begint om 5 uur en voor drie uur staat de eerste groep voor de dranghekken. Wij voegen ons erbij want als je iets wilt zien kun je beter vooraan staan.
We ontdekken dat we tussen de jeugd van de porta S. Andrea staan. Groen-wit. Af en toe weerklink een strijdlied. Ook zien we sjaaltjes van de porta S. Spirito. Blauw -geel. Er is scherp toezicht op het gedrag van de groep. Als er vanachter naar voren geduwd wordt komt er meteen een bewaker tussen die de hele groep weer terug duwt.
Wanneer er een rood-geel sjaaltje langs de rij komt lopen is het meisje voor ze erop bedacht is haar sjaaltje kwijt, maar ook dit gedrag wordt door de bewakers afgestraft. Sjaaltje terug en een waarschuwing, dat doen we niet.
Na een uur gaat het hek op een kier open en de eerste dertig mensen mogen naar het volgende hek. Nu worden de tassen gecontroleerd. Signora, acqua? No, mia camera. Scusi signora en ik mag naar het volgende hek. Tot mijn verbazing leveren alle jongelui hun flesjes water in. Bij het volgende hek worden de kaartjes geknipt en we zijn op het plein.
Op het plein loopt een man met grote emmers waaruit hij flesjes water verkoopt. Als je een flesje koopt draait hij de dop er voor je af en krijg je je flesje. Waarschijnlijk kun je goed gooien met die dichte flessen en komen ze ook hard aan.
Dwars over het plein ligt een baan zand, zoals rondom het plein in Siena voor de Palio. Er is een man druk doende het zand nat te maken. We staan tussen de jeugd van twee contrades nl. links blauw-geel en rechts en voor ons groen-wit. We zien op onze informatie dat deze contrades het vaakst gewonnen hebben en ook het laatst. We staan achter twee groen-witte meisjes en achter ons groeit de rij tot de muren van de huizen, gestaag. We hoeven ons niet te vervelen want de groepen dagen elkaar uit met hun strijdliederen en de lichaamstaal is ook duidelijk door met een handje in de lucht te wijzen naar de vijand.
Aan de lage kant van het plein staat de jeugd van de andere contrades, porta Crucifera, rood-geel en porta del Fora, paars-geel.
Achter ons is een Duits gezin komen staan met drie kinderen. Deze kinderen moeten vooraan want anders zien ze niets, maar de meisjes vooraan zijn onverbiddelijk, ze houden hun been ervoor of als dat niet duidelijk is zeggen ze no, no.
Tja, het is hun feest het is hun traditie en wij als toeristen mogen daaraan deelnemen dus dan moet je je plaats weten.
Rechts van ons zien we hetzelfde tafereel. Mevrouw wij staan twee uur in de rij te wachten om vooraan te staan en nu wilt u vooraan staan?
Ik denk duidelijke taal: weet je plaats.
Ondertussen horen we de trommels door de straten van Arezzo dichterbij en weer verder weg.
Tja, we zijn vroeg dus wachten we tot het spektakel om vijf uur begint.
Maar we hoeven ons niet te vervelen, er komt een grote groep politieagenten het plein op en de gezangen zwellen weer aan.
Ik kan niet verstaan, wat ze zingen, maar het heeft toch duidelijk te maken met de agenten.
Langzamerhand staan er wel drie verschillende soorten agenten gezien hun uniform en nu komt de M.E. met helmen in de hand binnen wandelen.
De tribunes stromen vol en de Saraceen wordt op zijn voetstuk geplaatst.
Even een controle of alles functioneert en de grote pauken komt binnen met een groep trompetters.
Zo langzamerhand begint het erop te lijken.
Een groep priesters in rode kledij en dan, met veel trompetgeschal, komen onderdeel voor onderdeel de vertegenwoordigers van de contrades in hun prachtige gewaden binnen schrijden.
Voor de dames zijn aparte stoelen klaargezet en nu komen de vaandelzwaaiers binnen rennen en worden we verwend met een spectaculair schouwspel van vaandelzwaaien, vechten, acrobatiek en overgooien. Na een enorm applaus komen de soldaten met speren, voetboogschutters met pijl en boog en presenteren zich aan het publiek. Er is nu zoveel politie rond het plein dat het niet mogelijk is een foto te maken zonder een politiepet erop.
Nu kan de wedstrijd beginnen. Elke groep laat zijn yell horen en na een proefrondje opent de eerste rijder met speer de aanval op de Saraceen. Een goede aanval! 4 Punten.
Zo komen alle vier de contradas in de eerste ronde goed uit de bus. Allemaal 4 punten. Het geschreeuw is niet van de lucht.
Ik hoor iets van laat de blauw-gelen als een sinaasappel op de grond vallen, maar de rest ontgaat me.
De gemoederen raken bij onze meisjes van groen-wit nu toch wel verhit. De een staat met het hoofd tegen de omheining als om het hoofd koel te houden en bij een ander slaan nu de stoppen door vanwege de irritatie naar de mensen achter haar. Ze pakt de omheining en duwt met haar volle gewicht alle mensen achter zich achteruit. Ik zie een toch behoorlijk vierkante dame het contact met de grond verliezen en daar hangend barsten de zweetdruppels uit haar poriën.
Ik kan niet anders dan begrip hebben voor de meiden, allemaal vier punten, de laatste wedstrijd hebben ze gewonnen. Ze staan in score bovenaan en dan iemand achter je die steeds tegen je aan staat. Het is teveel om aan te kunnen.
En…..het heeft effect, want er vertrekken zo’n acht toeschouwers.
En nu maar hopen dat de tweede ronde beter gaat.
Dat is helaas niet het geval.
Na de tweede ronde wordt groen-wit uitgeschakeld. Gelukkig zit aan de overkant van het plein de jeugd van paars-geel, de underdog met het minst aantal overwinningen.
Ik heb het eigenlijk ook wel gezien, een ijsje en een toilet zou wel aangenaam zijn.
Voorzichtig schuiven we door de rij naar achteren en het plein af.
Tot onze verbazing gaat het leven in de straten gewoon door, de pantoffeltjesparade op zondag namiddag.
Mooi uitgedost lopen de gezinnen met kindertjes op straat.
Wij nemen een terrasje om alle indrukken op ons te laten inwerken.
Ik zie enkele jongens lopen met een blauw-geel sjaaltje, niet al te vrolijk.
Ook uitgeschakeld zie ik.
Natuurlijk willen we weten hoe de strijd beslist is.
Porta del Foro, de contrada met het minst aantal punten heeft gewonnen.
Met een tevreden gevoel gaan we naar de camping terug.
La vita e bella.

Mieke van Delden