Wat een beklemmend gevoel geeft deze titel. Helaas is dit wat het is. Een onmogelijk geleken situatie is werkelijkheid geworden. Hoe lang zal dit gaan duren en waar gaan we met elkaar naar toe. Onze mooie wereld, het voorjaar begint, de zon geeft warmte, de natuur reageert spontaan in vogelgesjilp en kleur.

Ondertussen wordt een land, een samenleving die door de bevolking gekozen is, waar aan de opbouw in stad en op het platteland gewerkt wordt is vrede en vrijheid, meegedeeld dat het vernietigd zal worden. Opdat de geschiedenis zich niet herhaalt, zullen we onze verhalen blijven vertellen. Waar zijn onze woorden, zwaar is het hart.

Op de achtergrond worden onze plannen klein, ongepast, niet ter zake, de reis naar de Abruzzo, de bestelling van een nieuwe voorraad boeken, het plan om op het Italie-evenement in het weekend van 20 mei ons boek en de Abruzzo te promoten. De plannen en de afspraken liggen er, maar het lukt me niet er een enthousiast verhaal over te schrijven. Op de sociale media het boek promoten, krijgt ook geen vorm. Het is op dit moment zo onbelangrijk, zo klein. Ik hoop dat de situatie verandert en er weer meer denkruimte ontstaat, zodat ik binnenkort informatie kan geven en niet dat we aan de situatie gaan wennen en doorgaan met ons leven dat nu zo stilstaat van pure schrik.