Mijn facebook bericht krijgt een interessante reactie van Ingrid Paardekooper. Zij is de schrijfster van het groene hart van Italie,  Abruzzo.

Ze geeft ons de tip om de Fucinovlakte te bekijken. Die vlakte hebben we altijd wel zien liggen, een grote ronde vlakte met in rechte stroken en banen gesneden stukken land, alsof je een koek in repen hebt gesneden.

 

 

 

 

De Abruzzo bestaat uit de meest verscheidene interessante vormen van bergen en gebergten en daarin die ronde vlakte, we reden er altijd aan voorbij.

Nu lezen we in het boek van Ingrid, dat dit vroeger een meer is geweest, het Fucinomeer. Het meer stroomde regelmatig over en maakte het land ontzettend vruchtbaar, het zat vol vis. Twee keizers hebben geprobeerd het meer droog te leggen zodat op het vruchtbare land graan  verbouwd kon worden. We weten dat de berggronden alleen geschikt zijn voor schapen. Claudius legde een  afwateringssysteem aan door middel van een tunnel van 5,5 km maar dat was geen succes.

 

Hadrianus lukte het wel om een deel van het meer droog te leggen. Na de val van het Romeinse rijk raakte het onderhoud van het systeem in verval en liep het meer weer vol water.

Pas in de zestiger jaren van de negentiende eeuw gaf hertog Allessandro Torlonia aan een Zwitserse ingenieur de opdracht het meer droog te leggen. Het kostte vijfien jaar. De hertog schijnt verzucht te hebben; “Of  Torlonia legt het meer droog of het meer legt Torlonia droog.”

Nu is het een zeer vruchtbaar gebied. De aardappels die er verbouwd worden zijn bekroond met het officiele predicaat: “Beschermde Geografische Aanduiding.”

Wij gaan vanuit Celano het meer in.

 

 

De vlakte is een belevenis, voor we erin rijden zien we een heel modern industriegebied aan de rand van het meer.

Mijn hart bloeit op als we de vlakte in rijden. Als kind opgegroeid in een Oost-Groninger boerendorp, voel ik mijn hart kloppen van blijde herkenning. We blijven meteen langs de kant van de weg  foto’s  maken. Wat een bedrijvigheid. Landbouwmachines in alle maten en groottes komen aan rijden. Het vroegere meer is zo ver het oog reikt verdeeld in lappen grond waarop we aardappels, bonen, doperwten, wortels, kervel, graan, verbouwd zien.

 

 

De kavels liggen strak gemeten in rechthoeken met paden ertussen om er te komen. Rijen huisjes voor de schaduw en het gereedschap en groepen bomen. Ik denk dat dat veel amandelbomen zijn die wij in het vroege voorjaar in rozen en witte bloei zien. Overal is een irrigatiesysteem aangelegd. Hier en daar staan groepen mensen op het land te werken, maar het meest zien we machines en tractoren heen en weer rijden.

Hier zien we geen gifmachines zoals in de druiven.

 

 

 

 

Op facebook schrijft Ingrid van de Kamp dat haar schoonmoeder aan de rand van de vlakte geboren is in Luco dei Masi, een jaar voor de grote aardbeving die duizenden doden telde (1915).  Geen familieverhaal zonder aardbevingservaringen.

 

In Trasacco eten we heerlijke pizzabroodjes en drinken een glas wijn. Een unieke dag en ieder die in de buurt komt raad ik aan een dag door de Fucinovlakte te rijden.